zaterdag 9 augustus 2008

Pamir Highway & Kyrgyzstan

Daar gaan we dan, op naar de Pamir Highway!

De Pamir is een plateau op 4000meter hoogte met besneeuwde toppen. In feite is het een hooggelegen woestijn, in de zomer enkel gevoed door beekjes met smeltwater van de gletsjers. Waar deze beekjes stromen groeit gras en is leven mogelijk. De Kyrgyzen van Tadjikistan hebben zich met hun yurt-kampen en yaks in deze dalen gevestigd en zij leven er een traditioneel maar eenvoudig bestaan. Wij fietsen door dit landschap en raken er door betoverd.

Het is niet eenvoudig op deze hoogte te fietsen en juist op de steilste en hoogste passages laat de weg het afweten, veranderend in een keienpad. Bij de eerste pas fietsen we hijgend omhoog naar 4275 meter. Het piept en het kraakt, maar alternatieven zijn er niet; we moeten door. Na een lange dag komen we bij de afslag naar Bulungkul, een kleine omweg op de kaart naar twee meren die geweldig mooi moeten zijn. Ons voornemen is daarheen te fietsen en aan het meer te kamperen. Ondanks de vermoeidheid kiezen we het steile onverharde pad naar beneden, ik vind het geweldig! Als ik even stop om op Janneke te wachten zie ik iemand die het allesbehalve geweldig vindt. Maar we zitten in de val! Terug omhoog is onmogelijk. Bovendien verandert het weer snel en betrekt de lucht angstaanjagend. De wind die heel de dag vrij gunstig was, blaast plotseling fel tegen. Schuin voor ons ontwikkelt zich een wervelstorm die het zand tientallen meters de lucht inzuigt. Onze watervoorraad is al een tijdje op. Wat zijn we hier aan het doen? Nog twee uur zwoegen we zwijgzaam door en zien tergend langzaam het dorpje Bulunkul naderen, kamperen moeten we maar vergeten. In het gure dorp is de ontvangst zo hartverwarmend dat we binnen een kwartier alle ellende vergeten zijn. Warme thee, eten, koekjes en de vriendelijkste mensen in een mooi, warm huis.

Na een goede nacht is het weer opgeknapt en ziet alles er ineens heel anders uit. Wat gisteren nog een lelijk prutsmeer was, is vandaag een plaatje. De weg die gisteren niet meer dan 8km/u toeliet is met wind mee ineens niet meer zo onvriendelijk. Dit is de mooiste dag van onze reis! We rijden 45km over onverhard en totaal verlaten mountainbike-terrein. Het is ongelofelijk stil en de Pamir is schitterend. Als we de hoofdweg weer bereiken zien we na 20km een bordje met "yurt-stay". We rijden het veld in en na een paar kilometer komen we bij het kamp op de vlakte. De yurt is gezellig en warm en de bewoners leggen ons flink in de watten. Wij weten nu dat je in een yurt beter slaapt dan in welk hotel dan ook.

In Murghab nemen we twee dagen "rust" en boeken een trip met jeep naar het zuiden waar we het beroemde bijna uitgestorven Marco Polo schaap kunnen zien. We slapen in een ander yurt-kamp met grote kuddes yaks, geiten en schapen. 's Morgens vroeg gaan we op pad naar een hoge pas waar deze beesten geregeld uithangen. We zien in eerste instantie slechts resten van deze schapen, maar door een verrekijker zien we uiteindelijk hoog op de bergwand twee groepen lopen.

Drie dagen fietsen brengt ons uiteindelijk tot vlakbij de Kyrgyzsche grens, die we gemakkelijk oversteken. We dalen flink tot in het dal van Sari-Tash. Hier staan yurts bij de vleet in het groene gras omgeven van koeien, yaks en paarden. Vanaf hier is het een dag fietsen tot aan de Chinese grens en we worden nog een keer op de proef gesteld. De weg is de slechtste tot op heden. Een golvend keienpad, in fietserstermen een wasbord, en meer stijgend dan we hadden verwacht; max 12km/u. In weer en wind vinden we een kampeerplekje aan een heldere beek zo'n 10km van China, met de grens als laatste obstakel.

Is de grens dicht? Komen zelfs mensen met visum er niet in? Worden fietsers resoluut teruggestuurd? We weten niet welk indianenverhaal we nog moeten geloven, maar we zijn er niet gerust op. Uiteindelijk blijken het de allervriendelijkste beambten die we zijn tegengekomen, compleet met electronische tevredenheidsenquete over de geleverde service.

Na 6090 fietskilometers zijn we in China!

Bij de aanvraag voor het Chinees visum hebben we het zekere voor het onzekere genomen en transport geboekt naar Kashgar. Dolgelukkig rijden we de 250km naar een welverdiend luxe hotel!

1 opmerking:

Anoniem zei

Hoi Janneke en Maarten,

Nu de olympische spelen gestart zijn, werd ik herinnnerd aan Maarten die mij in de trein van Brussel naar Utrecht vertelde dat hij per 1 april 2008 zou stoppen met werken en dit spannende fietsavontuur ging ondernemen. Via google heb ik jullie blog ontdekt. Echt leuk om de belevenissen te lezen. Toevallig zou ik ook per 1 april (tijdelijk) stoppen met werken om mijn eigen avontuur te gaan beleven: ben inmiddels moeder geworden! Philip is 14 mei 2008 geboren. Heel veel plezier en succes bij het vervolgen van jullie reis!
Groeten van Anne-Marie (annemarieterbeke@hotmail.com)