vrijdag 24 oktober 2008

Sichuan

Over de hoge bergpassen van West-Sichuan

Onze weg voert in een zuidwestelijke richting over het Tibet plateau richting Yunnan Province.
Onze reisgids zegt over deze route het volgende:

"The Sichuan-Tibet Highway is one of the world's highest, roughest, most dangerous and most beautiful roads. As yet there isn't much in the way of tourist facilities."
"If possible, the disrepair of roads of the northern route exceeds those on the southern route and offers a real test of the mettle of any mortal who dares set upon them. The highlights are many, however."
Echt een weg voor ons dus...

Het resultaat van deze keuze is een eenvoudige opsomming:
- 12 bergpassen boven de 4200meter
- 1200km op hoogtes tussen de 3000m en 4700m
- 17600 hoogtemeters
- 19 fietsdagen
We mogen van geluk spreken dat we niet alleen achteraf van deze tocht genieten.

De dalen in herstkleuren met wildstromende beken, de hoge bergwanden, de afdalingen, de vele tibetaanse kloosters en de fantastische panorama's maakten dat we door wilden zetten zo lang als we konden. Bovendien kwamen we op de moeilijkste momenten de aardigste mensen tegen. De lokale bewoners hebben ons ontvangen in hun huizen en tenten, waar we altijd konden aanschuiven bij de kachel voor een eenvoudige maaltijd. De overige toeristen, vrijwel uitsluitend Chinezen, hebben ons vanuit hun jeeps aangemoedigd op de hoogste delen van de pas terwijl ze hun videocamera's lieten draaien en vele foto's schoten.

Op het hoogste punt (4738 meter) bij een uitzichtspunt zien we twee toeristenbusjes staan. Het loopt tegen een uur of drie 's middags, ons water is op en door de kou en de harde wind hebbenn we geen geschikt plekje voor de lunch kunnen vinden. We weten wat er gaat gebeuren en grijpen deze kans. We stoppen en ik vraag of we wat water kunnen krijgen terwijl Janneke haast wanhopig aan de chauffeur vraagt of de weg vanaf hier nog meer stijgt...Terwijl we het flesje water wegdrinken en een pakje koekjes openen is het medelijden van de Chinezen niet meer te houden. De bus wordt afgezocht en we krijgen twee repen Toblerone (!), broodjes, een appel, nog meer water en koekjes. Blijkbaar zijn we ook een mooi tafereel voor op de foto: minstens honderd maken ze er.

De lokale tibetaanse bevolking heeft ons ook onvergetelijk ontvangen. Wonend in een tochtige tent op 4200 meter met hun yaks komt hun nederzetting voor ons op het juiste moment. Vermoeid dalen we een stukje af in het grasland en komen bij de drie families. Met z'n allen helpen ze de tent opzetten, proberen onze fietsen uit en we verzamelen de yaks voor de nacht. Samen maken we veel lol met de foto- en videocamera en rond de houtkachel in de tent is het oergezellig. Als we net in ons tentje liggen horen we het gezang van de gehele familie voor het slapengaan.

Voor het bedwingen van de hoge bergpassen hebben we de volgende routine gevonden: in het laatste dorp slaan we eten in voor een aantal dagen; oatmeal met melk en appel als ontbijt, instant noodles voor de lunch en rijst met een blikje vis en groenten als avondmaaltijd. De grote passen kunnen we niet in een dag overwinnen, aangezien we na 1200 tot 1400 meter klimmen aan het einde van onze krachten zijn. Op een paar honderd meter onder de top zoeken we een beschut plekje voor de tent, bij voorkeur dichtbij stromend en schoon water. Na een flitsende routine om de tent klaar te maken voor de nacht, schakelen we over op eten koken. Ik bedien de brander en Janneke snijdt de groenten. Na een half uur kruipen we in de tent om beschut tegen de kou te eten. Daarna snel water koken om af te wassen, thee te maken en vooral om een warme kruik voor in Janneke's slaapzak te prepareren. 's Nachts vriest het zelfs in de tent, maar de slaapzakken zijn voldoende warm. 's Ochtends maken we het ontbijt, slaan het ijs van de tent en wachten tot de zon ons heeft bereikt voordat we onze spullen kunnen pakken. Vertrekkend met muts op, handschoenen en alle kleren aan zijn we klaar voor een dag fietsen.

Ondanks al onze inspanningen komen we in tijdnood. Het visum verloopt bijna en Shangri La in Yunnan Province is de dichtstbijzijnde plek om te verlengen. De omweg die we in het begin van Sichuan moesten nemen en de zwaarder dan verwachte route hebben te veel tijd gekost. Daarbij komt dat Janneke uiteindelijk geen bergpas meer kan zien, hoewel ze zich fantastisch heeft weten te focussen en motiveren om in ieder geval Litang te halen. Na een dagje rust stemt ze zelfs in met nog drie dagen fietsen en klimmen naar de grens met Yunnan, wat een ongelofelijke kracht heeft ze! In Xiangcheng moeten we ons echt gewonnen geven en leggen de laatste 200km met de bus af.

Nu zijn we in Shangri La. Het is een mooi, maar koud stadje op 3300meter met houten huizen. We hebben een luxe lodge uitgezocht met verwarming, zit-toilet en electrische dekens in een heerlijk bed met schone witte lakens. Zo wordt Shangri La toch het beloofde paradijs op aarde.

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Wij blijven smullen van jullie reisverhalen. Wat een uniek avontuur.Nu eerst even lekker bijkomen en genieten van de rust.
Wij fietsen mee.

Tot het volgende verslag

Anoniem zei

voor anoniem moet je Marian en Andre lezen.
Vergeten naam bij te zetten.

Anoniem zei

Jippee! Nieuwe Verhalen

Groeten
Stefan Fideldeij

Anoniem zei

Hallo Janneke en Maarten
Ik lees altijd met veel genoegen jullie verhalen en ik ben "jaloers", dat ik vroeger zoiets nooit gedaan heb. Wat een wereld van verschil komen jullie tegen, al die culturen, wat boeiend om daar veel over te te lezen en dan de prachtige foto's. Gisterenavond samen met Henk ze bekeken. Wat lijk jij op je moeder , Janneke of zij veel op jou. Groetjes en geniet van deze wereldreis op de fiets.
Elly Boevink

Anoniem zei

Maarten,Janneke, wat een experience. Geweldige reis en een geweldige blog. Wanneer gaan we die afgesproken voedsel dropping / MT meeting nu opzetten?. Heel veel verder succes en plezier. Keep enjoying.

Groet Mark L.