Yunnan

De overgang

Oeff, net op de tijd de bergen uit: we worden op sneeuw getracteerd als we 's ochtends wakker worden te Shangri-la. Met de kleine stenen straten, lampionnetjes en houten huizen verkeren we daardoor ineens in een kerstsfeer. Maar ach, vanaf nu wordt alles warmer en makkelijker, toch?

In kou en regen fietsen we naar het zuiden, via de Tiger Leaping Gorge. Een enorme kloof waardoor de Yangtse rivier buldert. In twee (regenachtige) dagen lopen we hoog door de kloof met geweldig zicht op de rivier, daarna gaan we er per fiets doorheen, wat een spectakel. Met veel slepen, tillen en duwen bereiken we een kleine pont die ons over de Yangtse zet. Aan de overkant kunnen de tassen gelukkig per paard de steile wand omhoog, de fiets slepen wij wel. Bij een volgende klimetappe over een blubberweg ontdekken we na 3 zwetende uren dat we in het verkeerde dal zitten. Tja, dat was ons nog niet gebeurd deze reis. Vol goede moed gaan we naar de goede weg, die moet wel beter zijn. Met 40 kilometer klimmen over kasseien zitten we daar helaas ver naast. Vermoeid stranden we bij een Naxi familie, zij hebben nog een kamertje vrij als we beloven niet met z'n tween in een bed te gaan (zien we er toch nog zo fit uit?)

Richting Lijiang laten we de laatste besneeuwde bergtoppen achter ons. Lijiang is een oud Naxi dorp met schilderachtige zichten; kleine steegjes met rode lampionnen, houten huisjes met leien daken, kraakheldere kanalen met goudvissen en maiskolfverkopers in iedere straat. 's Ochtends dansen de oude vrouwtjes in klederdracht op het plein en 's avonds zien we de mannelijke 80-plussers in een orkestje spelen. Allemaal keurig in een glimmend pak met wijde mouwen en met een lange grijze sik. Het idyllische dorpje is wel overspoeld met chinese toeristen die het 's avonds op een zuipen zetten en vaak kotsend over de schattige bruggetjes hangen. Arme goudvissen.

Nog zuidelijker mag de korte broek weer aan. Op de weg naar Dali zien we de eerste rijstterrassen waar deze provincie, naast de thee, zo beroemd om is. De veranderingen gaan ineens heel snel; De grasslands zijn verruild voor terrassen, zover het oog reikt. In plaats van walnoten eten we kokosnoten, de yaks hebben plaats gemaakt voor waterbuffels en we drinken groene thee in plaats van yakboterthee.

Om wat chinese cultuur te ervaren boeken we een Tai Chi les. In het donker wachten we 's ochtends op de leraar. Hij komt aangerend in z'n zijden pakje en zegt 'volg mij!' In een flink tempo rennen we omhoog door de oude stad naar de stadsmuur waar zojuist de zon van achter de bergen verschijnt. Uiterst geconcentreerd maken we vervolgens de langzame en sierlijke bewegingen van de Tai Chi. Het voelt heerlijk zo de dag te beginnen en onze betonnen benen eens te stretchen.

Midden in het bos juichen we als we door de 10.000 fietskilometers gaan, hoera!! Kennelijk een kritische grens voor onze materialen want we hebben voor het eerst pech. Voor een probleem met beide trap-assen moeten we 'even' 400 km op en neer met de bus naar de grote stad. Een van de slaapmatjes gaat lek en de versnellingskabel gaat stuk. De laatste repareert Maarten volledig in stijl door het te spalken met een chinees eet-stokje.

De overgang gaat in volle vaart, maar onze kilometers niet. We meenden een redelijk goede weg naar de zuidelijke grens te hebben gekozen, maar vanuit het niets verandert deze in kasseien, dit keer drie dagen lang. Het overige verkeer lijkt (met goede reden) verdwenen en we zijn alleen in de bush bush. Zelfs de chinese toerist laat zich hier niet zien en het geweldige zicht op de terrassen hebben we helemaal voor ons alleen. Het is ongelooflijk wat een zware inspanning men hier levert om de grond te bewerken en gewassen te verbouwen. Ligt het aan ons of smaakt het eten daardoor ook beter? Eenmaal in een grotere stad (met asfalt) horen we dat de weg hierna nog slechter wordt. Veel hebben we niet aan deze waarschuwing want we zullen toch echt die kant op moeten. En hoe erg kan het eigenlijk zijn na 3 dagen kasseien? Met blubber, zand en keien kan het toch echt erger. We schieten voor geen meter op. Gelukkig hebben we er wel schik in, het lijkt net op mountainbiken in de jungle en er komen weer veel duimpjes van passerende motoren.

Na een heerlijke afdaling langs bananen- en theeplantages zitten we nu onder de palmbomen van Jinghong. De overgang naar Zuid-Oost Azie is nagenoeg compleet. China zullen we over een kleine week gedag zeggen en verruilen voor Laos. Wat zal dat land voor ons in petto hebben?