Libanon

Aanvankelijk voelen we ons een beetje ongemakkelijk in de stad gezien het met onze functionele kleding onmogelijk is om er niet als een tourist uit te zien (het staat nog net niet op ons voorhoofd getatoeeerd), maar al snel blijkt Beirut een zeer leuke en relatief normale stad te zijn waar je als toerist meer dan welkom bent. De stad is duidelijk nog wel in opbouw, er wordt vollop gebouwd aan luxe gebouwen maar anderzijds zie je overal de kogelgaten zitten in de niet-nieuwe gebouwen. Er is helaas geen uitzicht wegens de dikke laag smog.

Een collega van Maarten bezorgt ons een top avond door ons mee uit eten te nemen in een super restaurant. We roken de Hubblie-bubblie (waterpijp), doen veel nuttige adviezen op en hebben eten in overvloed. De fietsen zijn ongeschonden uit het vliegtuig gekomen en zijn start klaar. Ik word bloed nerveus bij de aanblik van de snelweg waar we een groot stuk over moeten. Het wordt een vreselijke etappe; dikke smog, tussen vrachtwagens, 35 km stijgen in 35 graden (yes yes, very hot today sir, like summer!). Af en toe steekt een Libanees zijn hoofd uit het raam om te roepen ' Why?!!' Het antwoord moet ik hem schuldig blijven. We worden echter ook zeer vaak toegejuichd, er wordt voor ons geklapt en gezwaaid. De afdaling maakt het zware werk echter (bijna) goed.

Vanuit Zahle, rijden we (onder aplaus) de dag daarna op en neer naar de tempels van Baalbek (gedeelte door de Beekaa vallei). Zeer de moeite waard. Overal waar we komen ontmoeten we aardige mensen en als we stoppen om onderweg te drinken stoppen er meteen auto's om te vragen of ze kunnen helpen. Na Baalbek alweer de laatste etappe in Libanon: Zahle naar Damascus (80 km).

Leukste vragen tot nu toe:

- Hoeveel vrouwen heb je normaal in NL?

- Willen jullie een Hezbollah shirt kopen? Nee? De vlag dan misschien?

- Aan Maarten: Is dat je vrouw? Is ze al zwanger?