Syrië 'Welcome!'

In Syrië starten we in Damascus, waar we onze ogen uitkijken, het is net een sprookje van duizend en een nacht; goud, zijde, snoep, parfum totale glitter en glamour op de markt. Kleine smalle straatjes, gesluierde vrouwen, de geur van specerijen en verborgen binnenplaatsjes met fonteintjes. De mensen zijn hier mogelijk nog aardiger dan in Libanon en overal waar we komen worden we begroet met 'Welcome!'. We hoeven maar ergens te stoppen langs de weg of we worden gewenkt binnen te komen voor thee. Soms voelen we ons net een koninklijk paar als iedereen naar de weg rent, zwaait en welcome! roept. De eerste associatie die wij hadden van een man in groen pak en rood-wit geblokte sjaal blijkt loodrecht tegenover dat van een vriendelijke agrarier te staan die ons in zijn huis wenkt.

Vanuit Damascus gaan we richting noorden (Homs) en hier lijkt het meer op een woestijn. Als we uur na uur klimmen met het zweet op de rug en alleen maar uitzicht op rood zand, wil ik (Janneke) nog wel eens wat wanhopen, maar Maarten (een ware Marco Polo) weet me iedere keer toch weer op te peppen. Richting Craq de Chavalier (een enorm kasteel van de kruisvaarders) wordt het eindelijk groen en vanaf daar zijn we eindelijk verlost van het snelweg-fietsen. Voor het kasteel nemen we een gids, want we dreigen direct te verdwalen. Helaas wordt deze gids niet met ondertiteling van het arabenglish geleverd, waardoor het kasteel toch nog een klein mysterie voor ons blijft.

Spannende momenten als de vers gekochte Nederlandse fietspomp helemaal niet op onze banden past, maar het hele dorpje helpt mee met een oplossing. Uiteindelijk kunnen we via een omgebouwde compressor lucht in de band krijgen, maar tot aan de grote stad Aleppo fietsen we met samengeknepen billen omdat we nu toch echt geen lekke band kunnen krijgen....In Apamea bezoeken we een oude Romeinse straat. We zijn de enigen (op een paar schapen na) en dat maakt het nog mooier. Door de gastvrijheid van iedereen hier komen we zo nu en dan bij de mensen thuis. Ik krijg vers geplukte rozen uit de tuin en Maarten wordt vergeleken met Marco van Basten. Waarom we weer vertrekken zonder even mee te hebben gegeten begrijpt niemand.
We maken behoorlijk zware etappes (rond de 80 km met veel klimwerk). Vooral na 12 uur is het soms niet te harden zo heet, een soort sauna waar je niet uit kunt. Het is nu daarom hoog tijd voor een rustdag in Aleppo.

Groetjes Janneke & Maarten

PS Bij nadere inspectie in het hotel blijkt de fietspomp verkeerd te zijn de gemonteerd in zijn verpakking. Na wat McGyver-achtige handelingen van Maarten doet hij het gewoon!