vrijdag 13 juni 2008

Iran 3


Klaprozengeur en Maneschijn

We worden sterker! Dat merken we aan de bergketen ten noorden van Teheran die we over gaan, het gaat probleemloos. We komen in het gebied rond Mt Damavand (5671 mtr); frisse lucht, besneeuwde toppen en natuur. We tracteren onszelf op een verblijf in een klein dorpje boven in de bergen waar de 'hot springs' zijn. In ons appartementje kunnen we de hele middag in het heilzame water badderen. We wandelen ook nog even rond het dorpje en ontmoeten een vrolijke Iraneze familie die ook aan de wandel is. Ze gebaren dat we mee moeten lopen. Ik word op een paard gezet, krijg nog snel een peuter op schoot en hoppa! achter de koeien aan. We lopen tussen de klaprozen naar een bron terwijl de vrouwen zingen en giechelen. We zijn in een ware filmscene beland.

In een dag verruilen we de besneeuwde toppen voor rijstvelden aan de Kaspische zee. Het uitzicht tijdens het afdalen is spectaculair, maar helaas is het verkeer dat ook. Hierdoor is het tijdens het fietsen onmogelijk om van het uitzicht te genieten. We zijn nu in een haast tropische omgeving beland. Het is warm en pikkig (twents voor klam), maar daarentegen wel vlak met een lekker windje mee.

Een familie staat ons aan de kant van de weg toe te zwaaien, het hoofd blijkt van de Iranian Cyclist Foundation te zijn en we moeten beloven te komen lunchen bij hen. Zo gezegd, zo gedaan. Naast alle lekkernijen, staan ook onze perzische fiets-oorkondes al klaar. Het hele huis zit vol met familieleden en als we ingaan op het aanbod te blijven slapen wordt er keihard gejuichd. We eten 's avonds met 40 andere familieleden bij oma, die net terug is van haar bedevaartsbezoek in Iraq.

We vervolgen onze lange weg naar de heilige stad van Iran (Mashhad) en ontmoeten een ander fietsend stel. Dit komt bijzonder goed uit gezien we door steeds desolater landschap komen zonder hotels. Met z'n vieren kamperen i.p.v. met zijn tweeën doet mijn gemoedsrust in ieder geval goed. We vinden een fantastische plek midden in een knalgroen national park (Golestan), aan de rivierbedding. De nacht daarna overnachten we in de heuvels van een woestijnachtig gebied onder de sterrenhemel en fel schijnende maan.

Richting stad fietsen we weer met z'n tweetjes, of eigenlijk toch weer met vier. We hebben namelijk de hele dag politie escorte (wegens het verkeer). We hebben onze hele tocht nog niet zo'n rustige weg met zo'n luxe vluchtstrook gezien, dus echt nodig is het niet. In de stad lijkt het met escorte meer op de intocht van Sinterklaas als alle rotondes even worden stilgezet zodat wij kunnen passeren. Ook leren we een nieuwe betekenis kennen van een ' Drive by shoot': een zeer langzame voorbijrijder die snel een fotootje van ons schiet of ons op de video zet.

Voordat de enthousiaste bloglezer na het lezen van alle verhalen erover gaat denken een fietsvakantie naar Iran te boeken, moet ik toch kwijt dat niet alles (klap)rozengeur en maneschijn is;
  • het verkeer is doorgaans vreselijk, er zijn eigenlijk geen regels en wij zijn inmiddels blij als er 40 cm vluchtstrook is naast het razende en vooral toeterende verkeer.
  • Iran heeft een schitterende natuur waar volop in gerecreëerd wordt, maar heel het land ligt vol met zwerfafval. Hier is het probleem vaak lettterlijk te groot geworden. Vooral de uitgedroogde rivieren zien er vaak beroerd smerig uit.
  • Als vrouw is het in de hitte vaak afzien in een volledig bedekkend pak op de fiets (vooral als ik Maarten z'n wapperende haren en blote armen voor me zie). Ook wordt alleen Maarten als man door iedereen aangesproken. Aan het eind krijg ik wel een vriendelijke knik. Das even wennen.
  • Ziek worden op een afgelegen plek in Iran (de kampeerplek in de heuvels) is geen pretje. Voor zieke Maarten zit er niets anders op dan toch 40 km verder te fietsen in de hitte naar een hotel en af en toe te stoppen in de berm voor wat ellende. Hij is inmiddels weer geheel hersteld....

Na 12 aaneengesloten fietsdagen zijn we nu eindelijk in Mashhad beland, waar we kunen rusten. Vanavond voetbal kijken met andere fietsers. We hebben TV op de kamer!

Helaas zijn de visa-perikelen nog niet over. Het lijkt erop dat we toestemming voor China hebben, maar de Letter of Invitation is alleen geldig in Teheran. Met de trein gaan we dus op en neer, op hoop van zegen. Voor Turkmenistan zou een zevendaags transitvisum geen probleem moeten zijn. Anderen voor ons kregen slechts vijf dagen. Dat wordt hard racen of een stukje met de bus, dat laatste zou erg jammer zijn.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Via via heb ik jullie site doorgekregen.
Fantastisch en leuk.
Leuk dat jullie daar naar voetbal kunnen kijken. Helaas volg ik het EK voor de tv en ben ik niet in Zwitserland.

Misschien ben ik in Peking als jullie er ook zijn. We zouden dan wel wat kunnen afspreken. Ik houd jullie op de hoogte.

Groeten
Ryan B.

Anoniem zei

Hoi Maarten en Janneke,
Vandaag het artikel in het Brabants Dagblad gelezen.
Groeten uit Riel en nog heel veel veilige kilometers toegewenst en succes met jullie avontuur!
Met vriendelijke groet,
Aug. de Jong

Anoniem zei

HA Maarten en Janneke,

Goed weer van jullie te horen!
Veel succes met de volgende etappe en verkrijgen van visa!
hartelijke groet,

Huibert

Anoniem zei

Hallo Maarten en Janneke,

Geweldig wat jullie aan het doen zijn. Wij leven en fietsen mee. Het is mooi dat de meeste reacties van de bevolking positief zijn.
Zelfs in het Brabants Dagblad was er een colum.
Wij blijven mee reizen en hopen dat jullie zullen genieten van de komende kilometers.
Groetjes,

Andre en Marian Wesel

Anoniem zei

Hoi Maarten en Janneke,

Wat een leuke verhalen! Jullie weblog werkt ook erg goed voor de eigen voorpret ;-). Ons ticket is inmiddels ook geboekt. 10 september vertrekken we naar Bombay. Ploeterze nog! En bedenk....een slechte dag reizen is altijd nog beter dan een goede dag werken ;-)
Groeten,

ex Philips klega: Miep

Anoniem zei

Hallee Hoof en Janneke,

Reis lijkt me tot dus ver fantastisch. Veel succes met het verkrijgen van de benodigde visa.
Veel succes en tot de volgende keer. I will follow you.
gr
Duco