Turkmenistan

Bloedhitte, zand en tegenwind

Van Mashhad zijn we terug gegaan met de trein naar Teheran voor onze eigen Peking-express- ervaring, zeg maar de "the next level". Onze hele reis hangt af van het al dan niet verkrijgen van een visum voor China. We hebben de meest ongelofelijke capriolen moeten uithalen. Toen we al juichend in de taxi terug naar naar het hotel reden, bleek bij nadere inspectie dat de entry-datum verkeerd was. Rechtsomkeerd gemaakt en vijf minuten voor sluitingstijd heb ik de consul er van kunnen overtuigen dat hij voor ons een uitzondering moest maken om een langere geldigheidsdatum af te geven. Terug in Mashad hebben we nog een paar prachtige ervaringen opgedaan bij het consulaat van Turkmenistan, maar toen dat achter de rug was konden we eindelijk weer op de fiets!

We wisten dat een Zwitsers stel een dag voor ons uit Mashhad was vertrokken en we wilden die graag inhalen om samen de verwachte tegenwind van Turkmenistan te trotseren. Tegen de avond vonden we hun tentje tegen de wand van een 900 jaar oude caravanserai. Een prachtig gebouw waarbij je je met slechts een beetje fantasie het leven in die tijden kunt voorstellen.

Vanaf de grensstad vertrekken we met z'n vieren richting Turkmenistan. We verwachten een bar avontuur; 500km in maximaal vijf dagen (vanwege het transitvisum), temperaturen die je mag verwachten in de woestijn, tegenwind en vrijwel geen voorzieningen. Door goed teamwork en afwissellend 2km op kop te rijden denken we een kans te maken.

In begin lijkt het met de woestijn nog mee te vallen vanwege het enorme irrigatienetwerk dat de Russen ooit hebben aangelegd. Alle overige elementen zijn zoals verwacht, waardoor we langzaam vorderen en lange dagen moeten maken. Met z'n vieren is het gezellig en werken we 10 tot 13 uur per dag harmonieus samen. We staan zo vroeg mogelijk op, omdat we dan kans hebben een of twee uur zonder die verschrikkelijke tegenwind te fietsen. De rest van de dag is het ploeteren alleen maar om een snelheid te halen van soms niet meer dan 12km per uur.

Het kamperen is fantastisch. We zetten de tent op in een plukje schaduw, douchen met een halve liter water, koken, eten en slapen heerlijk. We doen onze ogen niet dicht voor naar boven te hebben gekeken, waar de melkweg als een wolk in de hemel hangt.

We plannen nauwkeurig onze voorraden, vooral die van water waarvan we per dag 10 liter drinken. Je beseft je dan de luxe van het feit dat je in Nederland je mond onder de kraan kunt houden en dat zonder zorgen kunt opdrinken.
Ondanks alle voorzorgsmaatregelen ben ik op de laatste dag toch hondsberoerd en aan de dunne. Eten lukt niet en water verlies ik heel snel. Veel keus is er niet en werkelijk met mijn allerlaatste krachten bereiken we een half uur voor sluitingstijd op de vijfde dag de grens met Uzbekistan. Janneke regelt perfect alle formaliteiten terwijl ik vrijwel niet meer op mijn benen kan staan. Net over de grens mogen we bij drie jonge herders in hun hutje slapen en ik ben ze oneindig dankbaar.

Nu zijn we in Bukhara, in het hart van de zijderoute. De eerste twee dagen hebben we gebruikt om bij te tanken. Per uitzondering hebben we een luxe-hotel genomen met alle voorzieningen in een stijlvol huis, daar genieten we nu extra van. De stad zelf heeft zeer veel te bieden en het is fantastisch om weer terrasjes te vinden waar het gezellig is en waar koud bier wordt geserveerd.

Morgen vervolgen we onze weg alweer richting Samarkand om te zien wat Uzbekistan ons verder te beiden heeft.