Uzbekistan

The golden road
Sweet to ride forth at evening from the wells
When shadow pass gigantic on the sand,
And softly through the silence beat the bells,
Along the golden road to Samarkand
(James Elroy Fletcher op the silk road)

Pas na 5 dagen bijtanken in Bukhara voelen we ons weer sterk genoeg om te reizen. In Bukhara bezoeken we de oude stad, die nauwelijks lijkt te zijn veranderd sinds de Silk Road tijd. Geen verkeer, overal gebouwen met schitterende turquoise koepels en minaretten waar vroeger gevangenen in een zak vanaf werden gegooid in opdracht van de emir.

In 3 dagen fietsen we naar Samarkand. Er is volop schaduw door de enorme hoeveelheden groen langs de weg, een welkome afwisseling na Turkmenistan. Er zijn veel witte boerderijen met grote blauwe deuren naar de moestuin op de binnenplaats, een opaatje op een bankje voor ‘t huus en aan de bomen staan de koeien vastgeknoopt. We halen veel ezeltjes met hun kar in en wij worden op onze beurt weer ingehaald door felgekleurde Lada’s. De weg lijkt zo nu en dan inderdaad van goud zoals hierboven beschreven door de vele graanakkers. Niet alleen de weg is goud, ook de meeste tanden van de inwoners zijn volledig 'bling bling' met goud belegd. Na Iran zien we weer prachtige trotse vrouwen in fel gekleurde jurken (en gouden glimlach). We genieten van het fietsen zonder tijdsdruk en nemen veel pauze waarin we in no time 1,5 liter cola en een hele watermeloen wegwerken.

In Samarkand vinden we een onwijs leuke plek waar we meer reizigers treffen. Er staan zo’n 7 fietsen in de tuin geparkeerd, dus we kunnen veel verhalen uitwisselen met andere fietsers. We lachen ons kapot om alle bizarre avonturen en zelfs om ons eigen afzien in Turkmenistan kan smakelijk worden gelachen na een paar biertjes. Ook deze stad is weer ongelooflijk mooi met veel Madrassahs (islamitische scholen), Maussolea, en Moskeen. We gaan al deze reusachtige oude gebouwen bijna normaal vinden (hoe kan dit zo onbekend zijn in Nederland?).

Het enige ontdekte nadeel van Uzbekistan is het eten, dit is niet om over naar huis te schrijven (al doen we dit bij deze dus wel). Het is een flinke opgave om een maaltje zonder vlees met vetklodders te vinden en aan groenten wordt niet echt gedaan. We betrappen onszelf erop af en toe te dromen over het eten van onze moeders (Corry d’r soep vooraf, dan Rietje d’r koude schotel en aardappelpuree met uiensaus en tja, waarom ook niet de rode kool met hachee van Corry na?!). Voor onze huidige smalle bekkies zou het een godsgeschenk zijn.

We maken ons nu op voor het komende prachtdeel van onze reis; Tadjikistan met de Pamir Highway. Het Tadjik visum is inmiddels op zak en vanmiddag kunnen we hier in Tashkent hopelijk Kyrgyzstan ophalen. Hier heeft Maarten (die op de grenzen van zijn geduld verkeert) gisteren de bewaker met een fles Vodka omgekocht. Zo werden we toch nog dezelfde dag geholpen en hebben we ons met 4 euro een dag bespaard. Je hoort het, we zijn inmiddels al helemaal thuis in de bureaucratie van de 'stan-landen' !