donderdag 9 oktober 2008

Gansu, Sichuan

In Tibetaanse sferen

Voor onze route naar het zuiden fietsen we grotendeels om het Tibetplateau heen. In de aangrenzende provincies is een groot gedeelte van de bevolking Tibetaans, zoals in Gansu en Sichuan waar wij doorfietsen. Zodra we de Yellow river oversteken verkeren we dan ook volledig in Tibetaanse sferen. We komen in steeds groener gebied waar de kleine Tibetaanse dorpjes opduiken met hun gebedsvlaggen, stupa's en kloosters. Op de eerste pas in dit gebied gooien ook wij volgens Tibetaans gebruik nepgeld in de wind, voor geluk en voorspoed. Daar krijgen we geen spijt van.

We fietsen hoog over de mystieke Ganji Grasslands. In een klein dorpje charteren we 2 Tibetanen met motor om ons naar een afgelegen klooster te rijden. Achter het klooster ligt een buddhistisch grottencomplex waar we samen met een groepje pelgrims in afdalen. Overal witte linten en heilige stenen. Wij moeten net als de pelgrims stenen aanraken, rondjes lopen en heilig water drinken. Helemaal onderin de grot begint een pelgrim ineens keihard Tibetaans te zingen en bezorgt ons kippenvel. We naderen de belangrijkste buddhistische stad na Lhasa; Xiahe. Onderweg vingen we al op dat dit niet meer toegankelijk is voor buitenlanders, maar we besluiten ons van de domme te houden. Wat verkleumd door het afdalen en al laat op de dag arriveren we bij de politiepost. Inderdaad gesloten voor ons, maar de engels sprekende officier (die 3 mnd in NL heeft gewoond ;-) heeft medelij met de arme fietsers. Na veel gebel mogen we in een aangewezen hotel een nachtje blijven. 'Enneh'..zegt de official, 'je zou je morgen zomaar ziek kunnen voelen, dan kun je nog een nacht blijven'. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Op onze ziektedag bezoeken we het beroemde Labrang monastry, lopen een rondje gebedswielen en zien de astologie-les van de monniken. De monniken zijn stomverbaasd ons te zien. We zijn sinds mei de enige buitenlanders in dit stadje vertellen ze ons. Pas dan realiseren we wat een geluk en voorspoed we toch maar hebben.

Zuidelijker zien we steeds meer (zwaar bewapende) politieposten en bij de derde post gaat het mis. We mogen na uren overleg echt niet verder en moeten ver terug naar het noorden. Maarten: "Misschien is het handig als je nu ging huilen Jansie". Snikkend en snotterend fiets ik bij de post weg en inderdaad; na 5 minuten een tuterende politiewagen die meldt dat we per hoge uitzondering op de politiepost mogen slapen. Nog verwonderlijker is het dat we de volgende dag toch naar het zuiden mogen, zij het per bus. Bij de bushalte wacht een volgend politieteam ons op om ons per pick-up uit het district te zetten, bovenop op een verlate hoge pas. Het is al laat en nog 60 km naar een dorp. We staan er beduusd bij van alles dat ons afgelopen 24 uur is overkomen, wat is hier aan de hand?! De gegeven redenen; slechte weg, slecht weer en landslides kloppen geen van allen. Wij vermoeden problemen met de Tibetaanse inwoners. Gelukkig mag onze tent na een uurtje fietsen in een wei met (350!) yaks staan. Wij zitten weer ouderwets aan de yakboterthee in de tent van het Tibetaanse gezin. In het dorp is wederom iedereen verbaasd ons te zien. Hoe komen jullie hier? Dat gebied zit sinds mei al potdicht. (inderdaad na problemen met de inwoners) You must be very special! Wij glimmen van trots en realiseren ons wederom wat een geluk en voorspoed we toch hebben....

Om het aardbevingsgebied te omzeilen maken we een flinke omweg, volledig off the beaten track. Dagenlang fietsen we in dichtbeboste omgeving waarin her en der kleine Tibetaanse dorpjes opduiken. Speciaal voor de vreemdelingen wordt de sleutel van een oude tempel opgehaald om trots de binnenkant te laten zien. Aansluitend draaien we een rondje gebedswielen achter de monnik aan, voor geluk en voorspoed.

In een volgend dal, met huizen als kasteeltjes, zoeken we slaapplek. We ontdekken treurig genoeg dat bijna geen van de inwoners meer in hun huizen durft na de beving. Achter het dorpje zijn noodtenten en hutjes gezet. Wij voelen ons bezwaard hen lastig te vallen, maar ze laten ons niet meer gaan. Onze tent mag er gezellig bij en er wordt haast ruzie gemaakt waar we mogen eten. Van links wordt een extra matrasje gebracht en van rechts een dikke deken voor onze tent. Hoewel het regent als we 's ochtend wegfietsen, zwaait iedereen ons uit tot we uit het zicht verdwenen zijn. Waar hebben we dit toch aan verdiend?

Komende weken zullen mooi en zwaar worden als we het oostelijk Tibetplateau bestijgen. Veel hoge passen en lage temperaturen. Bijgeloof of niet, we draaien onderweg aan zoveel mogelijk gebedswielen en de stapeltjes nepgeld liggen alweer klaar in de voortas. Gaat dus helemaal goed komen!

8 opmerkingen:

Anoniem zei

Jippeeeee! nieuwe verhalen!

groeten
Vincent Gaalman

Anoniem zei

Hi Maarten & Janneke,
Alweer een super verhaal!
Heel veel plezier,
Wouter & Margreet

Unknown zei

Wat een prachtig verhaal. Ik ga zo even opscheppen bij m'n collega's denk ik ;)

Anoniem zei

nou jullie worden al echte helden; toen ik opschepte over jullie tegen een vriendin die in China was voor de spelen en wat sportief werk daar, zei ze dat ze al over jullie gehoord had!!!??? Ook het laatste hoofdstuk in jullie avonturenboek doet het goed!
Veel geluk weer, gooi maar wat extra geld (door ons gesponsored). Hier alles goed en prima; morgen een hoogtepunt van een andere soort; optreden van K3. Tsja........zo van die dingen!
haha,
liefs!
Esther

Unknown zei

Weer met veel plezier jullie avontuur gelezen.

Blijf genieten...

Groetjes Bart

Anoniem zei

Hallo Maarten en Janneke,

Wat een avontuur.
De laatste verhalen weer voorgelezen aan Marian en wij genieten er met volle teugen van.
Veel sterkte in de komende weken.
Wij zien de verhalen weerjf met spanning tegemoet.

Groetjes,

Marian en Andre

Anoniem zei

Hai Janneke!
Ria (en Ton, die stoot me net aan) hebben je moeder laatst gesproken en kwamen met de link van je/jullie weblog binnen. Nieuwsgierig als ik ben gelijk even kijken. Ziet er wel erg leuk uit hoor. Als iedereen vanavond weg ik ga ik jullie verhalen eens lekker zitten lezen. Ilse zit hier nu ook met Nico en de kids.
Ik wens jullie verder een hele goede en voorspoedige reis toe!

Groetjes,
Kirsten Visser
(je weet wel: zus van Ilse)

Anoniem zei

Hoi Maarten & Janneke,

Ik zie dat jullie je geweldige avontuur erop hebben zitten. Het zal wel even wennen zijn om weer terug in nederland te zijn, maar het moet een geweldig gevoel zijn als je op al deze avonturen terug kijkt.

Groeten,
Jan Vermeulen