Laos

Jewel of the Mekong

Wat een overgang! We dachten dat Yunnan al overgangsgebied was, maar zodra we de grens naar Laos passeren weten we heel precies waar de overgang ligt: exact daar. Aan Chinese zijde een en al bedrijvigheid en modernisering, in Laos slapende mensen in hangmatten en armoedige bamboehuisjes. Waar in China een een-kind politiek heerst, lijkt hier een wedstrijdje aan de gang te zijn.

Na 18 dagen onafgebroken fietsen nemen we een flinke pauze aan de Rivier de Ou, in een dorp alleen bereikbaar per boot. We hebben een bungalow met hangmatten aan het water en genieten van een geweldig uitzicht en van drie toeristenmaaltijden per dag. De nacht begint met maanlicht, vogelgeluiden en kikkergebrul en hij eindigt met mist en hanengekraai uit alle richtingen.

Daar laten we eindelijk de was weer eens doen, iets waar we enorme spijt van krijgen. De wasmevrouw denkt de volgende ochtend mij naar de boot te zien lopen en wil me nog gauw de was meegeven. Degene, die op mij lijkt (?), denkt dat iemand die al naar de boot is vertrokken zijn spullen in het guesthouse is vergeten en neemt de tas aan. Daar gaan dus alle fietsbroeken en -shirtjes...om ze nooit meer terug te vinden en dat lijkt rampzalig want probeer in Laos maar eens wielrenbroeken te vinden.

Per boot gaan we over de Ou en deels over de Mekong naar Luang Prabang, een stad die geheel op de werelderfgoedlijst is geplaatst en dat is goed te begrijpen. Vanaf China tot in Cambodja volgen we de Mekong die we steeds breder en machtiger zien worden.

In Luang Prabang vinden we een paar sportshirtjes en we besluiten het te gaan proberen met iets te strakke korfbalbroekjes zodat de huid tenminste beschermd is. Op weg naar Vientiane rijden we op die manier in de laatste bergettappe van onze reis ons oude klimrecord van dag 1 uit de boeken: 2050 hoogtemeters. Wanneer we drie Oostenrijkse fietsers tegenkomen vertellen we ons verhaal van de verloren kleren. Een van de drie heeft een oude fietsbroek die hij mij wel wil geven... ik twijfel even. Wanneer de andere me verzekeren dat het geen probleem mag zijn als ik hem twee of drie keer goed uitwas, hap ik gretig toe. Nood breekt wet! Voor Janneke vinden we in Vientiane uiteindelijk ook een fantastische Laos-style wieleroutfit.

Door de korter wordende dagen gebeurt het dat we twee keer in het donker door het bos naar onze bestemming rijden. Het bos komt tot leven en in het maanlicht cruisen we door het schemerduister, terwijl de vuurvliegjes ons de weg wijzen en de kikkers en vogels ons aanmoedigen ofwel waarschuwen. Niet een ervaring die we bewust nog eens op zouden zoeken, maar heel bijzonder was het wel.

In Vientiane eten we heerlijk gegrilde vis aan de Mekong met briljante zonsondergang, het is er gezellig! Van daar rijden we zuidwaarts naar de Cambodjaanse grens. We nemen een kleine omweg naar de grotten van Kong Lo en dat is de extra kilometers dik waard. Een mooie, dunbevolkte omgeving met karstbergen en veel bossen. Daar ergens breekt de bout van mijn zadel af, 30km voor het volgende dorpje...staand op de pedalen maak ik de etappe af . In het dorp vinden we gelukkig bij een brommerhandel een passende bout.

In Zuid-Laos liggen de Four Thousand Islands in de Mekong. Op een van deze eilanden rusten we twee dagen uit, vullen we onze reserves aan met goed eten en drinken en luieren wat in de hangmat onder de palmbomen. Ik moet zeggen dat het na zulke dagen soms moeilijk is weer op de fiets te stappen.

Na 600 vlakke kilometers zijn we nu bijna in Cambodja. Eigenlijk kijken we uit naar een nieuw land. Laos heeft een mooi landschap en het leven aan de rivier is op veel plaatsen heel ontspannen. Het is echter een land met een voor ons iets te hoge graad van luiheid. De mannen zijn onzichtbaar op het land, ze besluiten zich bij de pomp te gaan wassen op de meest vreemde tijdstippen, spelen met hun vechthanen en hangen in de hangmat voor het huis. De vrouwen zitten werkeloos voor een klein winkeltje met een handvol producten, kletsen met vriendinnen en letten wat op de kinderen, als ze die tenminste niet aan de borst hebben. Wat ze verder doen laat zich raden als je de enorm hoeveelheid kinderen in de dorpen ziet. Maar als iets zich de Jewel of the Mekong mag noemen, dan zijn het de kinderen van Laos. Ze zijn altijd vrolijk aan het spelen met het eenvoudigste speelgoed, ze lijken geen last te hebben van de armoede en missen geen Playstation 3. Als wij langskomen klinkt er een wave van kindergroeten door het dorp: Sabaidee!!!!!!!!!!!!!!!

We hebben onze geplande route wat gewijzigd om ook Cambodja en in het bijzonder de tempels van Angkor aan te kunnen doen. Ook onze eindbestemming en -datum zijn gewijzigd, die liggen nu wat verder weg. Op 13 februari vliegen we terug vanaf Kuala Lumpur. Zo kunnen we in Zuid-Thailand ook nog gaan doen wat de meeste mensen onder vakantievieren verstaan.