woensdag 7 mei 2008

Turkije




Syrië verlaten we met een hittegolf waardoor we na 12 uur ´s mıddags de laatste paar dagen in 40 C fietsten. Turkije komen we binnen met wat regendruppels en een heerlijke temperatuur. Het landschap is hier uitgestrekter waardoor we wat makkelijker kilometers maken. Maar...het Turkse asfalt bevat een zeer grove korrel. Dit is het type asfalt waarbij je met 5 skeeler-slagen de gummie wieltjes doet verdwijnen. Wij merken het op de fiets vooral wanneer we eindelijk mogen afdalen; trap je dan niet mee, dan kom je niet boven een lullige 9 km/u uit. Men is hier net zo vriendelijk als in Syrië en dit levert ons dagelıjks zo'n 20 kopjes thee op (zelfs als we alleen maar bij het tankstation stoppen om te plassen). Soms stopt er een auto om ons lekkers te geven en we krijgen complete maaltijden aangeboden bij tankstations waar altijd een groepje mannen zit te keuvelen. Als we op alle thee- en eetuitnodigingen in zouden zijn gegaan, waren we nog geen 20 km verder geweest. We reizen van Gaziantep -> Sanliurfa -> Siverek -> Diyarbakir -> Tatvan.
Als we niets vermoedend aan het avondeten zitten in Gaziantep, ontploft de stad ineens van vreugde: een uur lang toeterende auto's, feestende mensen, vlaggen, totale gekte en hossende massa's. Navraag leert dat Galatasaray zojuist heeft gewonnen van Fenerbache en nu 3 punten voor staat in de competitie...Dat zie je ze in Hengelo nou niet zo snel doen als PSV weer eens punten pakt van Ajax. Onofficieel komen we in Koerdistan nadat we de Eufraat gepasseerd zijn, vlak na Gaziantep. We ontmoeten dan ook veel Koerden, die ook weer net zo vriendelijk zijn als de Turken en de Syriërs. Opvallend is echter dat we in ieder land worden gewaarschuwd voor het volk in het komende land. Worden we in Libanon nog gewaarschuwd voor de Syriërs (goed op je paspoort en geld passen!), in Syrië worden we gewaarschuwd voor de Turken en de Turken waarschuwen ons weer voor de Koerden. De enige conclusie die wij kunnen trekken is dat iedereen tot nu toe zo verschrikkelijk aardig is.... We steken zowel de Eufraat als de Tigris over, zien veel oude stadsmuren, poorten en bruggen en ook hier vinden we veel Khans waar vroeger de Karavanen overnachtten. Veel wijdse landschappen met keien, groene heuvels zoals de windows achtergrond, kuddes schapen met herder en grote kuddes runderen die uit bronnen drinken. Het is in de plaatsen waar wij komen niet of nauwelijks toeristisch. We hebben dan ook meer aan handen en voeten dan aan ons engels. Soms is het moeilijk de lach te houden wanneer je 'thank you' zegt en je continu als antwoord 'very much' krijgt.

We hebben voor het eerst in ons tentje moeten slapen omdat er geen hotel meer bleek te zijn in Silvan. De politie regelt een schitterend grasplekje op een (beveiligd) schoolterrein. De engelse leraren kunnen mooi tolken en 's ochtends geven we het schoolhoofd de hand als alle leerlingen in kostuum keurig in rijen voor hem staan opgesteld. Tot nu toe hebben we gelukkig nog geen problemen gehad met de Turkse wolfshond, waar ik zo bang voor was. We hebben hem iedere keer nog op tijd kunnen spotten, dan snel de pedalen uitklikken, van de fiets springen en stilstaan. Meestal hoort er toch iemand bij de hond die te hulp komt met een steen, of vindt de hond een stilstaande fietser niet meer zo leuk. Gelukkig maar, want ze zien er echt angstaanjagend uit. De benen zijn daarna bij het wegfietsen helemaal slap van alle kortstondige spanning.

In Zyaret overnachten we in het enige hotel in de wijde omgeving. Het is er een van dramatische kwaliteit. Wanneer het zoontje van 10 van de hotelbaas komt met een emmertje om de wc door te spoelen laat Maarten weten dat er helemaal geen water uit de kranen komt. Bovendien wijst hij op de WC waar de sporen van de vorige gast die hier maanden geleden heeft geslapen nog aan pot en bril zitten. Hij maakt het jochie gebarend duidelijk 'die heb ik niet volgescheten!'. Het jochie wijst vervolgens naar zichzelf en schut nee 'ik was het ook niet'!. Maar hij heeft wel een idee. Een bezem wordt gehaald om de plee met oude stront te schrobben. Met dezelfde bezem wordt daarna ook even de badkamervloer gedaan. Onze schoenen zijn dus niet uitgeweest in het hotel en voor 50 cent konden we naar een schoon toilet bij het busstation aan de overkant.

Op het moment van schrijven zijn we in Tatvan, aan het Van meer (1770 mtr) waar we straks met de boot oversteken naar Van. Kunnen we straks niet zeggen dat we helemaal naar China zijn gefietst...Maar ja, die luiwammes van een Marco Polo zat volgens mij de helft van de tijd op een Kameel!

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Hallo Janneke en Maarten
Met erg veel plezier lees ik jullie avontuurlijke verhalen. Met name de opmerking dat men in alle landen waarschuwt voor het buurland is interessant.
Maarten we missen je bij GXR maar gunnen je dit uiteraard van harte.
Ga zo door.
Christiaan Neeleman

Anoniem zei

Beste Maarten en Janneke,

Goed te horen dat alles zo goed gaat. Fascinerende verhalen.

Groeten,
René de Witte

Anoniem zei

Hey gezellige fietskoeriers!

Met enige (..) jaloezie lees ik jullie geweldige ervaringen. Wauw, wat klinkt dat super!
Maar kamperen in de Ardennen is ook heel leuk.. en ik mag vanmiddag naar Elastiek Muziek ;)

Veel liefs,
Martje